czwartek, 25 lipca 2013

Będzie się działo!

fot. Bettini

Jeden Tour za mną, kolejny przede mną. Jutro wylatuję do Włoch, żeby w sobotę stanąć na starcie Tour de Pologne. Po powrocie do domu nie odstawiłem roweru, choć z intensywnością treningów po Tour de France nie mogłem przesadzać. Dostałem nieco w kość przez te trzy tygodnie, ale nie żałuję. To, co zobaczyłem, przerosło moje oczekiwania. Największe wrażenie zrobił na mnie etap z Alpe d’Huez i ostatni, szczególnie efektowne Pola Elizejskie. W Paryżu było pięknie i trudno. W telewizji może nie było tego widać, ale runda na Polach Elizejskich była potwornie ciężka. Miała ok. 6 km, z czego 5 jechało się po kostce brukowej. Wcześniej też nie było tak spokojnie, jak można się było spodziewać po etapie przyjaźni. Tempo nie było najwolniejsze.

Niesamowicie jechało się pod Alpe d’Huez przez zakręt Holendrów. Trzeba było się nieźle wysilić, żeby się przez niego przepchać – nie dość, że było bardzo ciasno, to jeszcze wszędzie unosił się jeden wielki odór alkoholu. Na trasie czasami któryś z kibiców mnie popchnął, ale w dobrej wierze. Sporo było też ludzi z Polski. Przyjechała m.in. ekipa ze Stargardu Szczecińskiego, która w ostatnim tygodniu mocno mnie wspierała. Miło było zobaczyć napis, który ktoś zostawił dla mnie na szosie pod pierwszą górą etapu w ostatni piątek wyścigu. Dziękuję za wsparcie, także wszystkim, którzy trzymali za mnie kciuki na odległość.

Nie byłem w stanie walczyć we Francji z najlepszymi, zmęczenie sezonem dawało się we znaki. Promyk nadziei obudził się we mnie pod Alpe d’Huez. Wjechałem tam w grupie z Froomem, ale później musiałem zmienić tempo. Nie można oszukać swojego organizmu, jesteśmy tylko ludźmi. Przekonałem się, że Tour de France po Giro d’Italia to ciężka przeprawa. Męczyli się też inni, którzy wybrali ten sam zestaw. Cadel Evans dostał taką bombę, że w ostatnim tygodniu miał biedę przyjechać w górach w grupie z Cavendishem. Podobnie jak ja, on też walczył w Giro o generalkę, a to kosztuje wiele sił. Specyfika Wielkiej Pętli może tych sił pozbawić jeszcze bardziej. Porównując do wszystkich wcześniejszych wyścigów, w których jechałem, we Francji jest strasznie nerwowa atmosfera. Czuć, że presja wyniku jest tam bardzo wielka, każdy się pcha, żeby być z przodu, nie ma zbyt wielu chwil wytchnienia.

Z różnych względów Tour de France może zachwycić, ale raczej zostanę przy sprawdzonym rozwiązaniu, czyli Giro. To mój ulubiony wyścig, na dodatek odbywa się w okresie, w którym dobrze się czuję. Lubię też włoskie podjazdy, które są bardziej strome. We Francji są długie, ale łagodniejsze. Za to zjazdy bywały podczas Wielkiej Pętli niesamowite, pędziło się 100 km/h. Zapamiętam na pewno drogę z Alpe d’Huez, co za trzepanina! Trzeba było mocno trzymać kierownicę.

Myślę, że zgodzicie się, że Froome wygrał zasłużenie, był o klasę lepszy od innych, czasami wyglądało to tak, jak by jechał w innym wyścigu. Quintana zaskoczył chyba wszystkich. Pokazał, że w przyszłości będzie walczył o zwycięstwo w wielkich tourach. Podobała mi się też jazda kogoś z innej bajki, czyli Jensa Voigta – gość jest nie do zajechania, szkoda, że to jego ostatni Tour. Dobre wrażenie pozostawił po sobie Kittel – ma predyspozycje, żeby wygrywać z Cavendishem. Nasz sprinter Roberto Ferrari nie przyniósł wstydu, miał kilka dobrych wyników, 5. miejsce na Polach Elizejskich to jest coś.

Od jutra będę się skupiał na naszym Tourze. Włoskie góry Tour de Pologne znam, ale jeszcze nie zapoznawałem się z trasą etapów, głowa musiała trochę odpocząć od wyścigów. Stawka kolarzy zapowiada się świetnie – tylko się z tego cieszyć, będzie jeszcze ciekawiej. Lampre-Merida wystartuje w mocnym składzie. Pojadą Scarponi i Ulissi, którzy później mają w planach Vueltę, i spodziewam się, że będą w wysokiej formie. Pierwsze góry powinny pokazać, kto zostanie u nas liderem. Dla mnie będzie to ostatni dłuższy wyścig w roku i motywacji do jak najlepszej jazdy mi nie zabraknie, ale wszystko zweryfikuje szosa. Po Tour de Pologne będę powoli kończył sezon. Wystartuję jeszcze w pojedynczych klasykach i tyle. Nie można się zajechać, żeby był ze mnie pożytek w przyszłym roku.

Jest jeszcze jeden wyścig, o którym warto pamiętać – o zdrowie Klaudii Pająk z Pisarzowic. To dzielna i radosna dziewczynka, która walczy z ciężką chorobą. Jej leczenie wymaga kosztownej terapii w klinice w Niemczech. Zachęcam do pomocy w powrocie Klaudii do zdrowia i wzięcia udziału w licytacji przejazdu 5. etapu Tour de Pologne w wozie Lampre-Merida: http://allegro.pl/show_item.php?item=3408160964. Każdemu miłośnikowi kolarstwa życzę pokonać górski etap takiego wyścigu razem z dyrektorem sportowym. Będzie się działo!

poniedziałek, 8 lipca 2013

Pierwsze koty za płoty

fot. Bettini

Strasznie nerwowy pierwszy tydzień Tour de France zakończyłem inaczej, niż bym chciał, ale nikt nie mówił, że będzie łatwo. Sprawdzają się słowa o tym, że Wielka Pętla jest jak Giro, tylko razy dwa. Wszyscy wokół, dyrektorzy sportowi i kolarze innych ekip, mówią, że ciężko jest przejechać dobrze Tour de France, mając w nogach Giro. Ostatnim, który zrobił to w wielkim stylu i wygrał oba wyścigi w sezonie, był Pantani. Mnie pozostaje robić swoje. Kto ściga się po Giro, przyjedzie zajechany na Tour. Z kolei ten, kto skupia się po Giro na treningach, może czuć we Francji brak odpowiedniej dawki ścigania i szuka swojego najlepszego rytmu. Miewam się jednak dobrze, spokoju i chęci do jazdy mi nie brakuje, a wyścig jest jeszcze długi. W pierwszym tygodniu podstawowym celem było dla mnie to, by dotrzeć do gór z jak najmniejszymi stratami. Po weekendzie odpadł mi nieco stres cięcia się o wysoką lokatę w generalce i chociaż chcę być w wyścigu jak najwyżej, pomyślę też o walce na etapach. Cały czas mam w ekipie wolną rękę, chcę wykorzystać to jak najlepiej.

Dzień przerwy po takim etapie jak wczoraj nie jest zły. Mieliśmy ok. 4000 m przewyższeń, podjazdy i zjazdy na zmianę, takie są uroki Touru. Byłem wczoraj wszędzie. Na pierwszej górce znalazłem się jako czwarty na górskiej premii – nadarzyła się okazja, żeby odjechać. Odjechaliśmy mniej więcej w dziesięciu, zjechaliśmy, ale ucieczkę zamknął Froome. Na początku drugiej góry zostało nas z trzydziestu, znowu niektórzy odjechali, ja miałem gorszy fragment, ale na dole drugiego zjazdu dojechałem z innymi do Contadora. Później znowu wszystko się podzieliło i zrobiła się wielka gonitwa. Trzymałem się w grupie z faworytami wyścigu, ale musiałem odpuścić na przedostatnim podjeździe, po Col de Peyresourde. Bardzo mocno zaczął pracować Movistar i trochę mi brakło, więc postanowiłem jechać swoim tempem do końca. Młyn na całej trasie był straszny. Wiedziałem, że nie będzie to spokojny etap, ale spodziewałem się, że Sky puści na początku jakiś odjazd tych, którzy mają duże straty w generalce, i zrobią się dwa wyścigi w jednym. Okazało się jednak, że Froome wszystko zamykał. Skakał i skakał, aż w końcu został sam. Dziwię się taktyce Movistaru, wykonali wczoraj całą pracę dla Froome’a i nic z tego nie mieli. Po sobocie byłem przekonany, że nie będzie na niego mocnych do końca Touru, ale teraz nie jestem już tego taki pewien. Wczoraj tak różowo to dla niego nie wyglądało, choć trzeba pamiętać o czasówce, na której może dołożyć innym. Wiele będzie zależało też od jego ekipy i tego, czy znowu wykruszy się ona tak, jak wczoraj.

Z wcześniejszych etapów na pewno zapamiętam na długo otwarcie wyścigu. Tak jak mówiłem dla Eurosportu, Korsykę polecam na wakacje. Ładnie tam jest, ale drogi na wyspie są zbyt wąskie i kręte. Może się też trafić kierowca autokaru, który robi sobie przystanek na mecie. Zadyma na pierwszym etapie była potężna. Najpierw usłyszałem od dyrektora, że meta jest 3 km wcześniej, 5 km przed metą dowiedziałem się, że jednak zostaje po staremu. Można było zgłupieć i trzeba było trochę improwizować. Najwięcej nerwów kosztował mnie jednak etap 6, w którym wygrał Greipel. Strasznie mocno wiało, od początku była wielka nerwówka. Pchanie się trwało non stop przez 150 km, trzeba było mieć sporo szczęścia, żeby nie zebrać nowych szlifów. Jak widzieliście, okazji do tego w pierwszym tygodniu nie brakowało. Lampre-Merida jedzie już w okrojonym składzie. Bono brał udział w kraksie, ktoś uderzył go klamką i ma teraz dziurę w mięśniu, ledwo chodzi. Malori też musiał się wycofać, ale nie ma co narzekać, walczymy dalej. Nastroje w ekipie są dobre, m.in. podczas drużynowej czasówki pokazaliśmy, że potrafimy ze sobą współpracować, spróbujemy to potwierdzić w kolejnych etapach. W tym roku ani razu nie pojechaliśmy "drużyny" słabo. Nikt nie obstawiał, że będziemy tu w dziesiątce, wynik cieszy nas tym bardziej, że pokonaliśmy ekipy, które w czasówkach słabe nie są.

Choć moim ulubionym i najważniejszym wyścigiem pozostanie Giro, różnica między nim a Wielką Pętlą jest duża. Wystarczy spojrzeć, ilu kibiców jest na trasie. Już teraz bywa wśród nich ciasno, ciekawe, jak będzie na Alpe d’Huez. Przyjechałem na Tour także dlatego, żeby przejechać najsłynniejsze podjazdy i poczuć atmosferę tego wyścigu. Organizacyjnie wszystko jest dopięte na ostatni guzik. Widać, że cała Francja żyje Wielką Pętlą, nawet na lotniskach jest mnóstwo kibiców. Cieszę się, że wraz z wynikami Michała Kwiatkowskiego zainteresowanie Tourem wzrasta u nas. Kwiatek pokazuje, że jest mocny, jedzie dobry wyścig, podobnie jak ja i Rafał Majka na Giro. Niech jedzie jak najlepiej – zyska i on, i polskie kolarstwo.